Lieve opa

Vijf jaar geleden werd ik ‘s ochtends wakker met de hoop dat je snel naar huis zou mogen. Vijf jaar geleden voelde ik uit het niets de drang om voor je te gaan schilderen, zodat ik kenbaar kon maken dat ik aan je dacht. Vijf jaar geleden voelde 15 december als de langste dag van het jaar. Vijf jaar geleden stopte mijn wereld even met draaien. Vijf jaar geleden moest ik iets doen wat ik niet kon. Vijf jaar geleden moest ik afscheid van je nemen.

Er is veel gebeurd in de tijd dat je er niet bij kon zijn, dingen waarvan ik weet dat je ze niet had willen missen. Zoals een jaar lang stagelopen bij een groot bedrijf, waarbij ik voor het eerst mijn eigen geld ging verdienen. Mijn diploma-uitreiking na het vele vechten. De verhalen over mijn sollicitatiegesprekken. De verjaardagen, Kerst, Oud & Nieuw.. Maar ook net zo goed de luie zondagen.

De toekomst die steeds meer vorm begint te krijgen. Ik had je graag met veel trots mijn eigen huisje laten zien, vertellen hoe mijn eerste werkdag was en je willen voorstellen aan mijn vriend. Ik had graag gezien hoe je van je oude dag kon gaan genieten, na jarenlang keihard te hebben gewerkt.

Het is zo gek dat mijn hoofd me vertelt wat er gebeurd is en hoe het leven er nu uit ziet, terwijl mijn hart echter nog steeds vraagt opa, waar ben je? Als ik mijn ogen sluit, ben je zeer regelmatig aanwezig in mijn dromen. Dan is het even weer hoe het had moeten zijn, even als vanouds. Ik mis je, opa.

When I’m sad and lonely
and everything goes wrong
I seem to hear you whisper
Cheer-up and carry on
When I see your photo
You seem to smile and say
Don’t cry, you know I love you
We’ll meet again someday
♥