Ik zit hier nu op de bank, twee dagen later. Het dringt nog niet helemaal tot me door, het ging ook zo snel! Woensdagochtend was ik op school aanwezig en was er nog niets bekend. Ja, ze deden hard hun best, maar dat was nog steeds geen garantie. Rond 2 uur kreeg ik dan toch het telefoontje: we nodigen je hierbij officieel uit voor vanavond. De diploma uitreiking. Ja, lieve mensen, jullie lezen het goed: ik ben GESLAAGD! Ik heb mijn studie afgerond en ik mag mezelf vanaf nu een mediadeveloper noemen. Ik had niet verwacht dat ik dat nu al mocht doen. De bedoeling was eigenlijk dat ik in september mijn diploma zou krijgen.

Vond ik dat moeilijk? Ja, dat was best even een moment dat ik moest slikken. Ik leg het dubbele gevoel even uit.

Toen ik gebeld werd was ik zo opgelucht, zo blij, ik had het gewoon gehaald! Ik heb iedereen het tegendeel kunnen bewijzen, iets waar ik al zolang naar verlangde. Ik had aangegeven op school dat ik vond dat zij mijn chronische ziekte gebruikte als een excuus om het traject steeds te verlengen. Dit terwijl ik gewoon netjes volgens planning alles kon opleveren. Het heeft lang genoeg geduurd, ik had het diploma wel verdiend.

Er zit ook een maar aan het verhaal. Ik had namelijk afgesproken dat ik in september mijn diploma zal tekenen. Dat had me wat meer ruimte gegeven om me voor te bereiden op de volgende stap. De laatste twee dagen ben ik alleen maar bezig geweest met de vraag ‘hoe nu verder?’, in plaats van dat ik geniet van wat ik bereikt heb. Dat vind ik jammer, want ik merk dat ik de rust nodig heb. En trots mag ik zeer zeker zijn! Alleen dat voel ik (nog) niet. Het is allemaal een beetje wennen.

DSCi_0147

Maar ik kan de ellende achter me laten. Ik krijg hulp met wat ik hierna wil doen, ik kan keuzes gaan maken, ik kan verder. Ik kan gaan rusten, gaan genieten. Het nieuwe hoofdstuk is aangebroken en ik probeer het allemaal positief te bekijken.

IK BEN GESLAAGD! #ProjectAfstuderen is voltooid.

Follow